Δεύτερο Μέρος
ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΣΟΥ…
Όταν βαρύνουν τα φτερά σου,
μη λυπηθείς ποτέ γι’ αυτό.
Θα ξανανοίξουν, θα πετάξουν,
θα ’χεις τη μνήμη οδηγό.
Τον ουρανό θα σχίσουν πάλι,
χωρίς βαρίδια προσμονής…
Και θα γινούν ταξίδια κι άστρα,
μίας γλυκιάς ανταμοιβής…
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ
Άσε κείνον τον καθρέφτη στις ρωγμές του.
Έτσι είναι…
Άσε κείνο το λουλούδι στον αγρό του.
Έτσι είναι…
Άσε κείνο το πουλί στον ουρανό του.
Έτσι είναι…
Όπου ‘ανήκει’ το καθένα,
για να ζουν δικαιωμένα…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Χειμωνιάτικες μέρες και το φως αναμμένο,
σ’ ένα υπόγειο υγρό με το τζάμι σπασμένο,
να ’ρθει κείνη που ‘χάθηκε’ στη σιωπή περιμένω.
Και σαν ήρθε και έγνεψε με το βλέμμα ζεστό,
η μορφή της ξεχείλιζε όλο φως κι ουρανό…
ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ
Ό,τι κι αν έκρυβαν εκείνες οι στιγμές,
τα χρόνια που μου χάρισες άνοιξαν φυλακές…
Πόρτα αφήνω ανοιχτή για σένα μόνο,
σε ό,τι ξένο, δανεικό, βαριά διπλοκλειδώνω.
Ό,τι κι αν έσυραν βαρύ της ψυχής σου τα βαγόνια,
μπρος στις ράγες της ζωής μου, φως και πετροχελιδόνια…
Πόρτα αφήνω ανοιχτή για σένα μόνο,
το δικό σου και δικό μου, έτσι…, για να ξεχρεώνω…
ΔΑΝΕΙΚΑ…
Εκείνη η άνοιξη η δανεική,
καθόλου δε με νοιάζει,
που ’γινε βροχερό φθινόπωρο
και του χειμώνα αγιάζι…
Όλα δανεικά σε τούτη τη ζωή,
γυρίζουν στον καθένα μας,
με ήλιο, με βροχή
και δεν κρατώ ποτέ γι’ αυτά,
ενός λεπτού σιγή…
Η ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ
Φίλησες τα νεκρά μάτια κείνου του πρωινού,
μ’ ένα τραγούδι μες τα χείλη του κρυφού σου ουρανού.
Χρώματα ντύθηκε κι αγάπη,
μα χρωστούσε ακόμα κάτι.
Τη μορφή σου που δε φεύγει,
σ’ ένα πέτρινο μπαλκόνι,
στην καρδιά μου καρφωμένη
κι έναν ήλιο να βουρκώνει…
Η ΠΑΛΗ
Πόσα κλείνουν εκείνα τα μάτια,
πόσα κλείνει εκείνη η ψυχή,
όσο διαφέρουν τα λόγια απ’ την πράξη
κι όσο το τέλος δε γίνεται αρχή.
Παλεύουν τα χρώματά σου,
κάτω από έναν μόνο ήλιο…
Σκουραίνουν και ανοίγουν,
στο ίδιο πάντα μέρος, ευάερο κι ευήλιο…
Ο ΧΡΟΝΟΣ
Απόψε σε είδα να γελάς σαν παιδί,
ηλιόλουστος πάλι ο κόσμος μου όλος,
τελειώνει μου λες η δική σου εποχή
κι αφήνει μπροστά σου ενθύμιο ο χρόνος.
Ό,τι σου χάρισε γλυκά το αγγίζεις,
τη μνήμη ολόφωτη κρυφά νανουρίζεις,
με μια μελωδία που χρόνο δεν ξέρει,
μονάχα ουρανό και ένα αστέρι…
Όταν βαρύνουν τα φτερά σου,
μη λυπηθείς ποτέ γι’ αυτό.
Θα ξανανοίξουν, θα πετάξουν,
θα ’χεις τη μνήμη οδηγό.
Τον ουρανό θα σχίσουν πάλι,
χωρίς βαρίδια προσμονής…
Και θα γινούν ταξίδια κι άστρα,
μίας γλυκιάς ανταμοιβής…
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ
Άσε κείνον τον καθρέφτη στις ρωγμές του.
Έτσι είναι…
Άσε κείνο το λουλούδι στον αγρό του.
Έτσι είναι…
Άσε κείνο το πουλί στον ουρανό του.
Έτσι είναι…
Όπου ‘ανήκει’ το καθένα,
για να ζουν δικαιωμένα…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Χειμωνιάτικες μέρες και το φως αναμμένο,
σ’ ένα υπόγειο υγρό με το τζάμι σπασμένο,
να ’ρθει κείνη που ‘χάθηκε’ στη σιωπή περιμένω.
Και σαν ήρθε και έγνεψε με το βλέμμα ζεστό,
η μορφή της ξεχείλιζε όλο φως κι ουρανό…
ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ
Ό,τι κι αν έκρυβαν εκείνες οι στιγμές,
τα χρόνια που μου χάρισες άνοιξαν φυλακές…
Πόρτα αφήνω ανοιχτή για σένα μόνο,
σε ό,τι ξένο, δανεικό, βαριά διπλοκλειδώνω.
Ό,τι κι αν έσυραν βαρύ της ψυχής σου τα βαγόνια,
μπρος στις ράγες της ζωής μου, φως και πετροχελιδόνια…
Πόρτα αφήνω ανοιχτή για σένα μόνο,
το δικό σου και δικό μου, έτσι…, για να ξεχρεώνω…
ΔΑΝΕΙΚΑ…
Εκείνη η άνοιξη η δανεική,
καθόλου δε με νοιάζει,
που ’γινε βροχερό φθινόπωρο
και του χειμώνα αγιάζι…
Όλα δανεικά σε τούτη τη ζωή,
γυρίζουν στον καθένα μας,
με ήλιο, με βροχή
και δεν κρατώ ποτέ γι’ αυτά,
ενός λεπτού σιγή…
Η ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ
Φίλησες τα νεκρά μάτια κείνου του πρωινού,
μ’ ένα τραγούδι μες τα χείλη του κρυφού σου ουρανού.
Χρώματα ντύθηκε κι αγάπη,
μα χρωστούσε ακόμα κάτι.
Τη μορφή σου που δε φεύγει,
σ’ ένα πέτρινο μπαλκόνι,
στην καρδιά μου καρφωμένη
κι έναν ήλιο να βουρκώνει…
Η ΠΑΛΗ
Πόσα κλείνουν εκείνα τα μάτια,
πόσα κλείνει εκείνη η ψυχή,
όσο διαφέρουν τα λόγια απ’ την πράξη
κι όσο το τέλος δε γίνεται αρχή.
Παλεύουν τα χρώματά σου,
κάτω από έναν μόνο ήλιο…
Σκουραίνουν και ανοίγουν,
στο ίδιο πάντα μέρος, ευάερο κι ευήλιο…
Ο ΧΡΟΝΟΣ
Απόψε σε είδα να γελάς σαν παιδί,
ηλιόλουστος πάλι ο κόσμος μου όλος,
τελειώνει μου λες η δική σου εποχή
κι αφήνει μπροστά σου ενθύμιο ο χρόνος.
Ό,τι σου χάρισε γλυκά το αγγίζεις,
τη μνήμη ολόφωτη κρυφά νανουρίζεις,
με μια μελωδία που χρόνο δεν ξέρει,
μονάχα ουρανό και ένα αστέρι…
